Χωρίς Έλεος και Αγάπη... στην «Αγιά Λεούσα»

Γράφει η Ναυσικά Καπνίση
Ιστορικός Τέχνης

Αυτοαποκαλούμενος «αστυνομικός» βιαιοπράγησε έναντι δύο αγνώστων προς αυτόν γυναικών, διότι δεν υπάκουσαν στην επιθυμία-«εντολή» του, στο προσκύνημα της Παναγίας Ελεούσα.
Στη γιορτή της «Αγιά Λεούσας», όπως έλεγε η πολυαγαπημένη μου γιαγιά την χθεσινή εορτή, βρέθηκα και εγώ ακολουθούμενη από τη μητέρα μου, όπως εκατοντάδες ανθρώπων από τις γύρω περιοχές. Ακολουθώντας το έθιμο που μάθαμε από τα παιδικά μας χρόνια στο Μεσολόγγι, πήγαμε και εμείς να προσκυνήσουμε τη «Χάρη» της και να ανάψουμε τις λαμπάδες της Λαμπρής στο μοναστήρι της. Φτάνοντας στο ύψος της Ε.Ο. Μεσολογγίου-Αγρινίου όπου βρίσκεται το μοναστήρι, βλέπουμε τις ουρές των παρκαρισμένων αυτοκινήτων στα δεξιά και στα αριστερά του δρόμου. Σε ρυθμό σημειωτόν, διανύσαμε τα λιγοστά μέτρα πριν τον προαύλιο χώρο του μοναστηριού, λόγω των αυτοκινήτων που στάθμευαν και απο-στάθμευαν ώστε να αφήσουν χώρο για τα νέο-αφιχθέντα οχήματα.
Θεώρησα τον εαυτό μου ευλογημένο όταν στον υπαίθριο χώρο απέναντι του μοναστηριού βρήκα μια κενή θέση παρκαρίσματος. Δεν το θεώρησε όμως ευλογία και ο νεαρός άντρας ενός άλλου αυτοκινήτου, άρτι παρκαρισμένου μερικά δευτερόλεπτα πριν του δικού μου, και που εκείνη τη στιγμή έβγαινε από τη θέση του οδηγού. Προχώρησε προς το μέρος μου και φωνάζοντας ότι ήταν «ασφάλεια του μοναστηριού» απαιτούσε να μετακινήσω το αυτοκίνητό μου με το πρόσχημα ότι εμποδίζω την διέλευση των οχημάτων. Ρίχνοντας μια ματιά στα αυτοκίνητα γύρω μου, διαπίστωσα ότι ουδέν εμπόδιζα ούτε στην διέλευσή του αλλά ούτε και στο παρκάρισμά του. Έτσι λοιπόν, ως φιλειρηνική πολίτης, αποφάσισα να τον αγνοήσω και να συνεχίσω την πορεία μου προς το προσκύνημα. Ο νεαρός όμως άντρας, συνοδευόμενος από μια ομάδα γυναικών, θεώρησε «προσβολή» το γεγονός ότι δεν εισακούστηκε! Άρχισε, λοιπόν, να απειλεί ότι θα «με γράψει» όπως είπε, (για… ‘σωστό παρκάρισμα’ σκεπτόμουν εγώ!) και εμποδίζοντάς με να συνεχίσω το δρόμο μου, με πίεζε να μετακινήσω το όχημα. Συνοδεία του, οι γυναίκες της παρέας του, μου φώναζαν ότι δεν υπακούω τον «αστυνομικό». Του απάντησα: «κάνε ότι νομίζεις καλύτερο, άνθρωπέ μου», και δοκίμασα να συνεχίσω την πορεία μου προς το μοναστήρι, προστατεύοντας όσο γίνονταν τη μητέρα μου και θέλοντας να αποφύγω τα χειρότερα από έναν πολίτη όπως τον έβλεπα εγώ, εφόσον δεν φορούσε ούτε στολή ούτε διακριτικά αστυνόμου.
Όμως, τα χειρότερα έπονταν! Χτυπώντας το πόδι του στο έδαφος, ο νεαρός άντρας άρχισε να φωνάζει «στο πληθυντικό, με ακούς, και όχι άνθρωπέ μου» και άρχισε να με πλησιάζει απειλητικά, νοιώθοντας πιθανότατα προσβεβλημένος από την προσφώνηση «άνθρωπε!». Με όση ψυχραιμία μου απέμεινε, του ζήτησα το όνομά του και τον αριθμό της ταυτότητας αστυνόμου, την οποία μου έδειχνε τείνοντας προς το μέρος μου το δεξί του χέρι στο οποίο κρατούσε το πορτοφόλι του. Στόχος μου ήταν να αναφέρω στον διοικητή του την ανάρμοστη συμπεριφορά του και κρατώντας στο ένα χέρι την ατζέντα μου και στο άλλο το μολύβι μου, δέχομαι… την πρώτη μεγάλη έκπληξη! Στα επόμενα δευτερόλεπτα, η ατζέντα μου είχε εκτιναχθεί στο αέρα και στη συνέχεια προσγειωθεί στο έδαφος κατόπιν του χτυπήματος που δέχθηκα από τον νεαρό «αστυνομικό». Γονατίζω να μαζέψω την ατζέντα και τα χαρτιά μου που σκορπίστηκαν τριγύρω και… η δεύτερη έκπληξη με βρίσκει οκλαδόν! Ξαφνικά αισθάνομαι το βάρος ενός άλλου ανθρώπου στην πλάτη μου. Δίπλα μου, κείτονταν η μητέρα μου η οποία και αυτή με τη σειρά της δέχτηκε την οργή του νεαρού άντρα, τον οποίο η παρέα του και ο ίδιος αποκαλούσαν «αστυνομικό». Τότε, οι γυναίκες της παρέας του, «νοιώθοντας» πιθανόν τα πολλαπλά ατοπήματα του συνοδού τους, τον τραβούν μακριά μας, δίνοντας μου την ευκαιρία να καταγράψω τον αριθμό των δύο αυτοκινήτων που βρίσκονταν δίπλα-δίπλα μπροστά μου και ο οδηγός τους ενός ήταν ο … «ταύρος εν υαλοπωλείο».
Το προσκύνημά μας διακόπηκε βίαια. Το μόνο που θέλαμε, εγώ και η μητέρα μου, ήταν να φτάσουμε στη γαλήνη του σπιτιού μας. Με όση δύναμη διέθετα, οδήγησα μέχρι το Μεσολόγγι! Στην διαδρομή της επιστροφής είχα έντονη της αίσθηση της έλλειψης προστασίας και σκεπτόμουν με ποιο τρόπο να αλλάξω το συναίσθημά μου. Πρωταρχικό μου μέλημα ήταν η ψυχική μου υγεία και γαλήνη. Το μόνο που μπόρεσα να σκεφτώ, ήταν να καταγγείλω το γεγονός στο αστυνομικό τμήμα της πόλης μου και να συμβουλευτώ τους υπεύθυνους, ένστολους, τηρητές του νόμου. Έτσι, κατευθύνθηκα στο αστυνομικό τμήμα με τη μητέρα μου. Η θήλυ αξιωματικός και ο άρρεν αστυνόμος-συνάδελφός της, που βρίσκονταν σε υπηρεσία στο ισόγειο του κτιρίου, μας άκουσαν με ενδιαφέρον. Μου ζητούν τους αριθμούς των αυτοκινήτων που κατέγραψα και δίνω στον αστυνόμο την ατζέντα μου, στην οποία είχα καταγράψει τους δύο αριθμούς κυκλοφορίας των οχημάτων. Και ω! μα του θαύματος, οι εκπλήξεις συνεχίζονται!!! Μερικά λεπτά αργότερα, ο δαίμονας του… υπολογιστή (κατά τον «δαίμονα του τυπογραφείου»!) χτυπά ακριβώς εκείνη τη στιγμή! Το πρόγραμμα «κολλάει» σύμφωνα με τον αστυνόμο! Επιτόπου, η ανυποψίαστη αξιωματικός ζητά την βοήθεια του συναδέλφου τους από τον πρώτο όροφο του κτιρίου, τηλεφωνικά. Εντωμεταξύ, ο αστυνόμος κόβει το χαρτάκι με τους καταγεγραμμένους αριθμούς κυκλοφορίας των δύο αυτοκινήτων από την ατζέντα μου χωρίς να ζητήσει την άδειά μου, ούτε να με ενημερώσει για ποιο λόγο εκτελεί αυτή την ενέργεια! Τα στοιχεία του κατόχου του ενός αυτοκινήτου δίνονται και τότε το πρόγραμμα… «ξεκολλάει»! Ο άρρεν αστυνόμος βλέπει τώρα, ακόμη και την ηλικία του κατόχου του αυτοκινήτου που τα στοιχεία του είχαν γίνει πλέον γνωστά! Η ηλικία του είναι 40 ετών! και δεν ταιριάζει με τους δικούς μου ισχυρισμούς για την ηλικία του δράστη-επιτιθέμενου «αστυνομικού», την οποία είχα υπολογίσει γύρω στα 30. «Συμβουλεύει» την αξιωματικό να μην ζητήσει τα στοιχεία του άλλου αυτοκινήτου. Εμένα, με «συμβουλεύει» να είμαι πολύ προσεκτική διότι στην περίπτωση που έχω κάνει λάθος στον αριθμό του αυτοκινήτου μπορεί να υποστώ τις συνέπειες του νόμου! [Λογικό επιχείρημα, λαμβανομένου υπόψη και της ταραχής που είχα υποστεί λίγη ώρα πριν]. Ζητώ την συμβουλή τους και η αξιωματικός που λέει να απευθυνθώ στον διοικητή τους και να του αναφέρω το συμβάν καθώς επίσης και την δυνατότητα καταγραφής του συμβάντος στο «βιβλίο συμβάντων» του αστυνομικού τμήματος. Ο άρρεν αστυνόμος έχει αντίθετη γνώμη και δηλώνει ότι «δεν χρειάζεται να ενοχληθεί ο διοικητής». Τότε, ζητώ να καταγραφεί η επίθεση από άγνωστο στο «βιβλίο συμβάντων». Ο άρρεν αστυνόμος μου απαντά ότι «Δεν είναι τίποτα αυτό. Ελάτε τη Δευτέρα και βλέπουμε». Όμως, επιμένω και η αξιωματικός καταγράφει το «συμβάν» στο βιβλίο, ενώ ο συνάδελφος της παίρνει το «δισάκι» του με το φαγητό του και αποχωρεί από το γραφείο!
Γυρίζω σπίτι καταπονημένη αλλά και θυμωμένη! Καταπονημένη από την ένταση του «συμβάντος». Θυμωμένη για τη βία και την αδιαφορία που υπέστη από τους υπεύθυνους της τήρησης του νόμου και της τάξης. Τους αστυνόμους που σύμφωνα με εσωτερικό κανονισμό της Ελληνικής Αστυνομίας, του έτους 1987, δεσμεύονται να λειτουργούν νηφάλια και ειρηνικά κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και να τιμούν την στολή και το σήμα τους είτε τα φορούν είτε όχι!
Μιλώ με έναν φίλο και μου λέει «ξέχασέ το! Δεν αξίζει τον κόπο… με τους τρελούς που κυκλοφορούν!». Αρχικά, θεωρώ τη συμβουλή του σοφή. Νοιώθω ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να σπαταλώ την ζωτική μου ενέργεια για τέτοια «συμβάντα». Ξαπλώνω για να κοιμηθώ και ο ύπνος μου είναι ταραγμένος. Αξημέρωτα ακόμη ξυπνώ, έχοντας στο νου μου το «συμβάν». Και τότε, έρχεται η ιδέα!!!!! «Να γράψεις και να κάνεις γνωστό αυτό που έζησες!». Αποφασίζω να αφήσω στην άκρη τους ενδοιασμούς και τους φόβους που αφορούν στην κοινωνικοποίηση των προσωπικών στιγμών που μας κάνουν να νοιώθουμε ντροπή και πόνο. Αποφασίζω να σταματήσω να κρύβομαι όταν κάποιος με προσβάλλει και με ταπεινώνει. ΟΧΙ! Νοιώθω σπουδαία και άξια να με σέβονται και να με αγαπούν. ΝΑΙ! Αποφασίζω να το πράξω. Αποφασίζω να καταγγέλλω δημόσια όποιον με μειώνει με οποιοδήποτε τρόπο, κάτω από τη σκέπη οποιουδήποτε τίτλου, με αφορμή οποιαδήποτε αιτία.
Έτσι λοιπόν, αγαπητέ αναγνώστη, στις 5.27 π.μ., κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου και σου γράφω. Σου γράφω για την αλόγιστη βία που υπάρχει εκεί έξω! Εκεί που ζούμε εμείς οι ίδιοι καθημερινά και στέλνουμε τα παιδιά μας να ζήσουν αλλά και να μάθουν να ζουν! Σου γράφω για το αίσθημα της ταπείνωσης που νοιώθει κανείς όταν βρεθεί μπροστά σε «όργανο της τάξης» και υποστεί απαξιωτική και απάνθρωπη συμπεριφορά από τον τηρητή του νόμου, το παράδειγμα προς μίμηση! Σου γράφω για την έλλειψη σεβασμού και ευγένειας απέναντι στη γυναίκα, την οποιαδήποτε γυναίκα, την μητέρα, την δυνητική μητέρα… το σύμβολο της αγάπης και της προστασίας! Την έλλειψη σεβασμού απέναντι και σε αυτή την ίδια την «Παναγία Ελεούσα», που προσκυνούμε και δοξάζουμε την χάρη της κάθε χρόνο, πέντε μέρες μετά το Πάσχα!

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ MessolonghiNews